પરોઢીયે પંખી જાગીને...

પરોઢીયે પંખી જાગીને...

પરોઢિયે પંખી જાગીને,ગાતા મીઠા તારા ગાન;

પરોઢીયે મંદીર મસ્જીદમાં, ધરતા લોકો તારું ધ્યાન.

તું ધરતીમા તું છે નભમાં, સાગર માંહે વસે છે તું;

ચાંદા સુરજ માંહે તું છે, ફુલોમાં હસે છે તું.

હરતા,ફરતાં કે નીંદરમાં, રાત દિવસને સાંજ, સવાર;

તારો અમને સાથ સદાયે, તુ છે સૌનો રક્ષણહાર.

દેવ બનાવી દુનીયા છે તે,તારો છે સૌને આધાર;

તું છે સૌનો, સૌ તારા છે, નમીએ તુજને વારંવાર.

નમીએ તુજને વારંવાર...

ગુજરાતી શાળાના પહેલા કે બીજા ધોરણની આ પહેલી કવિતા.. પુસ્તકમાં કવિતાની બાજુમાં કલરવ કરતા પક્ષી, મંદિરનું શિખર અને મસ્જીદનો ગુંબજ.. અને ઈશ્વરને પ્રણામ કરતો બાળકનું ચિત્ર હતુ. પાઠ્યપુસ્તકનું એ પાનું હ્રદયમાં કોતરાઈ થઈ ગયું છે..

મારા જીવનમાં ભણેલી અને ગાયેલી આ પહેલી કવિતા..

વહેલી સવારના સાત્વિક વાતાવરણ ના વર્ણનની સાથે મંદિરના ભગવાન અને મસ્જિદના અલ્લાહ એ ખરેખર તો આ જગતનો, મારો તમારો અને સૌનો સર્જક છે એ સહું નો છે.. અને આપણે સહું એના છીએ.. ઈશ્વર તત્વની ઉત્તમ સમજ કવિએ આપી...

જીવનના પરોઢીયે શીખેલી આ કવિતાનું ભાવવિશ્વ જીવનની સાંજ સુધી ટકી રહે.. અને આયખાની અંતિમ સવારે પણ આજ ભાવ હ્રદયમાં પ્રગટે તો કેવું સારૂ..

ધર્મેન્દ્રસિંહ રણા.. ના સુપ્રભાત....